Na mijn laatste berichtje had ik even niet meer gepost. Ik wilde er niet te veel mee bezig zijn na de terugplaatsing. Die terugplaatsing, dat we overigens heel bijzonder vonden… tranen van geluk in onze ogen bij dat moment omdat dit het moment kon zijn dat ons geluk zou brengen. We geloofden er in en gelukkig gingen we naar buiten.
Na de terugplaatsing, op 22 november, voelde ik allerlei steken aan mijn baarmoeder en krampen, menstruatiekrampen. Ik werd al wanhopig en dacht dat het niets was. Tot 1 december. Toen liep ik plots de hele dag met het gevoel rond: misschien is het gelukt.
’s avonds kon ik me niet meer houden en testte ik. Een ongelooflijk gevoel overviel mij, letterlijk ongeloof. Er verscheen een tweede streepje, ik moest bijna hyperventileren van geluk.
Ook die vrijdag, 4 december, werd ons geluk bevestigd door het ziekenhuis. Ik was zwanger! Een week erna moest ik nog eens bloed laten nemen en mijn hcg waarden waren mooi gestegen. We waren blij, het zal dan wel goed zitten, dachten we. Daar gingen we ook vanuit. We deelden het nieuws met mijn vriendinnen die wisten dat we met IVF bezig waren en keken uit naar een mooie toekomst. Veel zwangerschapskwaaltjes had ik niet, maar wel een opgeblazen gevoel, al een buikje, af en toe misselijk, het zuur en het moe zijn. Het zou wel goed zitten. Ik ging er vanuit dat het goed kwam, want je moet positief zijn, niet van het slechtste uitgaan. Een miskraam dat zou toch echt te veel pech zijn hé..
15 december moest ik naar de gynaecoloog voor een nabespreking van de IVF poging en dus deed ze meteen ook een echo. Ze zag een vruchtzakje, maar meer kon ze nog niet zien, zei ze, omdat het nog zo pril was. Ik vond dat een beetje vreemd, maar ik wist dat je in het begin enkel nog maar een zwart vlekje kon zien en dat zagen we, dus ik was zwanger. Mijn liefje nam trots de echo in ontvangst en gelukkig waren we…
Tot onze achtweken echo op 30 december. We hebben eerst al lang moeten wachten in de wachtzaal, maar dat is typisch gasthuisberg zeker. Kwam een vroedvrouw ons bijna een uur later halen. Die vroedvrouw die ik niet wou, ze stond me niet aan. Ja je hebt dat soms hé, ze was erg jong en ik had er geen vertrouwen in.
Maar goed een echo nemen kon ze wel zeker. Het eerste wat ze vroeg was: hoe is het? Goed, zei ik. Ik vond dat een rare vraag, natuurlijk goed want ik ben eindelijk zwanger!
Daarna vroeg ze of ik speciale klachten had. Uih neen, kom neem nu die echo. Ik herinnerde me zo’n vragen niet bij mijn vorige zwangerschap.
Eindelijk begonnen we eraan. Ze zei dat ze het vruchtzakje zag en dat dat mooi gegroeid was tov vorige keer. Daarna zei ze, ik zie nog geen vruchtje maar het is natuurlijk nog vroeg… Ik dacht nog vroeg, er moet een hartje te zien zijn, dus ik voelde wel dat het niet goed liep. De vroedvrouw mompelde vanalles dat we niet verstonden..Dan zei ze: ik ga eens naar uw eierstokken kijken.
WTF!? dacht ik, wat gaat ze daar nu gaan zoeken, ze moet het vruchtje zoeken. Zei ze dat mijn eierstok nog steeds vergroot was en ik nog vocht had, ja dat wist ik al van de vorige echo. Dus vroeg ik het zelf: heb je het vruchtje nu al gevonden?
Neen, zei ze, maar ik ga de dokter eens laten kijken. En plots was ze weg. Tranen rolden al… paniek.. Het zat niet goed, maar omdat de vroedvrouw zo verschrikkelijk vreemd deed, hoopten we op dat moment nog steeds dat ze gewoon niet goed keek.
De dokter kwam en die keek ook nog eens… ik dacht die gaat het kunnen, dat is een dokter, die gaat het vinden… Verschrikkelijk dat moment van hoop terwijl je rationeel weet dat het eigenlijk niet goed zit…
Ze vond geen vruchtje meer zei ze, dus het was gestopt met groeien na de celdeling. Het was niet verder gedeeld.
Dat sloeg in als een bom, want we hadden dit niet verwacht…
Toen begon een groot verdriet, mijn liefje en ik weenden samen en zij stonden erbij en keken ernaar…
Daarna moesten we de opties bespreken… het ging allemaal zo snel.. Even later zaten we in een ander kamertje waar we op de verpleegster moesten wachten. Die kwam na een half uur opdagen en verscheen met een veel te vriendelijke glimlach. Ik dacht, doe die glimlach van uw gezicht, er valt niks te lachen, maar ze bedoelde het goed. Ik kon kiezen of ik vaginale tabletten wou, een curretage of afwachten. Afwachten betekent dat het nog weken kan duren voor het vruchtje spontaan afkomt. Een curretage kan complicaties teweegbrengen die de fertiliteit beïnvloedt…De tabletten dan maar… Onmiddellijk vroeg ze? Ik zei: ja dan maar, met veel tranen.. ik wist het niet… voor mij was ik nog steeds zwanger en nu moest ik ineens beslissen hoe ik het eruit moest laten komen. Dit was precies niet echt… Ze liet ons nog vijf minuten nadenken.
Uiteindelijk besloten we samen met haar om enkele dagen af te wachten en maandag terug te gaan naar het ziekenhuis. Want met de feesten is dat bloeden ook wel ambetant… ja feesten…
Ze vroeg of we nog vragen hadden…
Ja, kunnen ze hun niet vergist hebben?
Neen, de diagnose is zeker…
En toch waarom komt het dan niet spontaan af… ik begrijp niet dat de natuur ons dit kan aandoen. Als het niet goed is, zorg dan dat het spontaan afkomt.. niet dat ik die ellendige dagen nu nog door moet, na acht weken…
En dan ga je naar huis, passeer je een bolle buik in de wachtzaal… en volgen tranen, tranen en nog eens tranen. Al drie dagen lang.
En onzekerheid en angst voor wat nog komen zal. Gaat het ooit nog lukken?
Intussen is oudjaar voorbij. Hebben de vrienden gevierd en wij hebben steun gezocht bij elkaar. Weeral samen geweend.
Vandaag hebben we de gordijnen al terug opengedaan en wat opgeruimd, want straks komt mijn zoontje terug… en dan wil ik er zijn voor hem…al zal dat geen gemakkelijke opgave worden.
En intussen vraag ik me af hoe we dit weer moeten doorkomen.
We moeten zeker een maand door vooraleer we terug mogen beginnen en dan is het hopen dat onze cryo het overleeft en daaruit een nieuwe zwangerschap vloeit..
Maar intussen nemen we afscheid van het zwanger zijn, ons beebje waarvan we ons afvroegen hoe het eruit zou zien, ons sterretje aan de hemel…
de weg... 
Recente reacties