Na de conntrole toen 19/8 volgde er nog een controle. Het was goed, dachten we, ’s avonds kreeg ik echter telefoon dat mijn hcg nog op 1000 stond. Wat een schok toen, nog zo hoog, dat had ik helemaal niet verwacht.

De volgende dag kreeg ik telefoon tijdens mijn lunch. Het laatste boterhammetje kreeg ik toen niet meer binnen. Waarschijnlijk was er een restje achtergebleven. Ik moest de dag nadien naar de anesthesist en na het weekend gingen ze proberen om het restje weg te nemen via een hysteroscopie onder verdoving. Ik had er geen goed oog in.

’s Maandags binnen om half acht. Ik was om vijf uuropgestaan gezien we naar Jette moesten en nuchter moeten blijven. In Jette kreeg ik direct een kamer op een afdeling van hun fertiliteitscentrum. Ik zou hier tenminste niet tussen de zwangeren terecht komen zoals in Leuven. Niet veel later was ik aan de beurt en de tranen kwamen al. Mijn liefje mocht bij mij blijven, de verpleegsters waren super vriendelijk. Toen ik naar het OK ging waren ook de dokters top! Zo lief dat ze voor mij waren, ik voelde me onmiddellijk rustiger.

Gek genoeg begon ik bij het ontwaken weer te hyperventileren net zoals bij mijn laparoscopie… Ik weet niet hoe dat komt, wel had ik extra zuurstof gekregen omwille van mijn astma, misschien te veel zuurstof ;). Gelukkig was het snel over en mocht ik snel terug naar de kamer. Op de kamer heb ik nog uren gelegen eer ik naar huis mocht. Het duurde lang eer ik een dokter zag.

Uiteindelijk vertelde de dokter dat er nog een heel vruchtzakje aanwezig was dus dat het een curettage is geworden. Slik, weer tranen, want dat betekent meer risico, dun baarmoederslijmvlies, langer wachten en weer aan de pil….

Het vruchtzakje is wel opgestuurd voor genetisch onderzoek. De uitslag zal bekend zijn na acht weken…

Meer wist ik die dag niet..

De week erna moest ik op controle en dan heb ik mijn lieve arts nog gezien. Ik had intussen nog een deel bij van mijn medisch dossier bij van Leuven. De dokter nam haar tijd om mijn vragen te beantwoorden. Ze was echt lief. En zei dat ik volgende keer wel blijvend zwanger moet kunnen worden, dat de twee miskramen waarschijnlijk toeval zijn….ik heb moeite om te geloven dat het wel zal lukken, maar ik probeer.

Er wordt een hysteroscopie en een MRI ingepland en daarna consultatie bij de dokter. Na een maand de pil, moet ik nog een maand wachten maar dan gebeuren de onderzoeken en mag ik ook niet zwanger worden en daarna afhankelijk van alle resultaten, kunnen we er normaal weer tegenaan.

Intussen heb ik mijn voorlaatste pil genomen en krijg ik al wat bruinverlies… Door het dunne baarmoederslijmvlies.. Weten dat er weer bloed komt, maakt me toch ambetant en verdrietig want dat is weer de confrontatie dat ik zwanger was en dat ik dat niet meer ben. Dat er misschien nog lang geen baby komt. Wie zal het zeggen. Nochtans had ik een superweek met mijn zoon, goeie dagen op het werk. Ik ben zelfs gaan sporten, heb gezond gegeten en acupunctuur gedaan hier in de regio waar ik sneller terecht kon dan bij Johan Roose. Ik heb me al zo goed gevoeld gezien de omstandigheden, maar die regeldagen zijn toch wel rotdagen. Hopelijk gaan ze snel voorbij en is het snel oktober zodat mijn verjaardag ook snel voorbij is. Want daar kijk ik echt niet meer naar uit. Elke verjaardag meer zonder zwangerschap doet meer pijn….

Laat de herfst nu maar beginnen zodat ik deze rotzomer achter mij kan laten.

En toch, een laatste woord, heb ik ook leren relativeren door gebeurtenissen die erger zijn…en ik heb gemediteerd en werd ook dankbaar om wat ik heb.

img_20160829_123709